Monoliths
Monoliths, object
Survival 12 Art Review, "City — inflammatory state", 2014
Monolity, obiekt
Survival 12 Przegląd Sztuki, "Miasto — stan zapalny", 2014
PL
Survival 12 Przegląd Sztuki — „Miasto – stan zapalny”, 2014
Dawny budynek Instytutu Farmacji Akademii Medycznej
Monolity / obiekt, instalacja
„Monolity” Ewy Zwarycz wykorzystują znalezione na miejscu stare przeszklone szafki szpitalne. Powszechnie znany obiekt charakteryzuje lekkość nadana mu przez przeszklenie wszystkich czterech ścian. W realizacji Ewy Zwarycz zmieniają swój charakter – zostają wypełnione gipsem. Tracą swą przejrzystość i czystość na rzecz zamknięcia. Z drugiej strony, poprzez idealne wypełnienie wyznaczonej przestrzeni te minimalistyczne rzeźby staja się jednocześnie jej negatywem i pozytywem. Mimo, że są tylko obiektami, wywołują w korytarzu wrażenie klaustrofobicznej pełni i idealnego bezruchu. Odhumanizowany minimalizm łączy się tu z codziennym i nasuwającym cielesne skojarzenia wspomnieniem szafki z gabinetu lekarskiego. Znaczenie ma również wykorzystany przez artystkę materiał. Jest jednocześnie powszechnie używany w medycynie, jak i stanowi jeden z typowych środków rzeźbiarskich. Nadaje to obiektom nieco symboliczny, pomnikowy odcień. Jak mówi autorka, prace odwołują się do „żmudnych zmagań i obciążeń, związanych z ograniczeniami własnej cielesności i utraty fizycznej sprawności.
EN
Survival 12 Art Reviewi — „City — inflammatory state”, 2014
The former Building of the Faculty of Pharmacy of Medical University
Monoliths / object, installation
In her installation titled „Monoliths”, Zwarycz made use of old glass cabinets that are usually found in hospitals. These familiar objects are characterised by lightness resulting from the fact that all their four walls are made from glass.Zwarycz changed their character by filling them with gypsum. The cabinets lost their transparency and purity in favour of enclosure.
On the other hand, by filling up the entire available space inside the cabinets, these minimalist sculptures became a negative and positive at the same time. In spite of being just objects, they endowed the corridor with claustrophobic fullness and perfect motionlessness. The de- humanised minimalism was combined with an everyday memory of a doctor’s cabinet, which triggered corporeal association. The material used by the artist was also significant. Apart from being a typical sculpting material, it is commonly used in medicine, which endowed the sculptures with a somewhat symbolic, monumental shade. As the artist explained, the work referred to the „laborious struggle and efforts to overcome the limitations of the body and losing physical fitness.”
Antoni Burzyński